15. ve 18. yüzyıllar arası kemanın gelişimi ve yapımcıları

Abstract

Bu çalışma içerisinde keman çalgısının tarihsel ve biçimsel gelişimi, 15. ve 18. yüzyıl çerçevesinde keman yapımcılık ekolleri ve viyol yapımcıları esas alınarak incelenmiştir. Fiddle, rebek, viola da braccio ve viola da gamba gibi viyol ailesi ve Ortaçağda kullanılan eski enstrümanlar, tutuş pozisyonları, akort düzenleri ve biçimsel gelişimleri temelinde araştırılmış, günümüz keman formunun oluşumundaki katkıları analiz edilmiştir. Buna paralel, 16. yüzyıl öncesi yaşamış lut ve viyol yapımcıları, günümüze dek ulaşabilen enstrümanları ve karakteristik özellikleri ile konuya dahil edilmiştir. Gasparo da Salò'nun tını üretimini merkez alan simetriden uzak işçilik anlayışı ve G.P. Maggini'nin yaşadığı dönemin çok ötesinde geniş kalıpları keman yapımcılığının çekirdeklerini oluşturur. Metnin 16. yüzyıl başlığı altındaki üçüncü bölümünde Brescia ekolü yapımcıları ve Andrea Amati'den önce yaşamış olduğu tahmin edilen lut ve viyol yapımcıları temel alınmıştır. Cremona ekolü kurucusu Andrea Amati ve Amati Kardeşler de enstrümanlarının biçimsel karakteristikleri ile 16. yüzyıl başlığı altında yer alır. 17. yüzyıla gelindiğinde keman yapımcılığı Cremona ve Brescia ekolleri liderliğinde olgunlaşmaya başlamış, Avrupa coğrafyasının diğer bölgeleri de bu gelenekten payına düşeni almıştır. Fransız ekolü ve Avusturya sınırındaki Tirol ve Füssen bölgelerinde yaşamış olan keman yapımcıları çalışmanın dördüncü bölümünün konusudur. 18. yüzyıl İtalya coğrafyası başta Guarneri ailesi yapımcıları ve A. Stradivari olmak üzere Venedik, Napoli ve Milano gibi farklı şehirlerde yaşamış keman yapımcılarını da içerisinde barındırmaktadır. Tezin beşinci bölümü İtalya coğrafyasının Brescia ve Cremona şehirleri dışında yaşamış keman yapımcılarını ve temsil ettikleri yapımcılık ekollerini araştırmaktadır.