Özet
Bu tez kapsamında araştırdığım, Cumhuriyet'ten günümüze dek yayımlanmış Türkçe romanlarda sakatlıkların ve erkekliklerin eş zamanlı olarak dönüştüğünü tespit ettim. Başkarakterlerin, sakatlıklarının telafisi olarak erkekliklerini sürdürme telaşı içerisinde olduklarını gördüm ve bunu bir kavram olarak ileri sürdüm. Bu çalışmanın arka planında Peyami Safa'nın Dokuzuncu Hariciye Koğuşu'nu, Suat Derviş'in Sonu Güzel'ini, Yakup Kadri Karaosmanoğlu'nun Yaban'ını, Kemal Tahir'in Köyün Kamburu'nu, Tarık Buğra'nın Küçük Ağa'sını ve ana kısmında Murat Uyurkulak'ın Har: Bir Kıyamet Romanı'nı, Ahmet Coşkun'un Fransız Balkon'unu, Emrah Polat'ın Alocu Tilki'nin Serencamı'nı ve Turgay Yılmaz'ın Felç romanını odağa alıyorum. Bu metinlerin tümünde anlatı, sakat erkek başkarakter ekseninde kurgulanır. Tezde "tamlığı/bütünlüğü/sağlamlığı" deformasyona uğramış bedenlere sahip erkek başkarakterlerin sakatlık deneyimlerinden hareketle; sağlamlık ve erkeklikler arasında kurulan ittifaklar ile sakatlığın bu ittifakları nasıl bozduğuna ve erkekliklerin bu bozgunluktan nasıl çıktığını inceliyorum. İncelediğim dokuz roman aracılığıyla tezde şu soruların peşine düşüyorum: Sakatlığın erkeklikte yarattığı kriz, söz konusu romanlardaki erkek başkarakterlerin kişisel deneyimine nasıl tercüme oluyor? Bu krizle başa çıkmak için erkek başkarakterler nasıl stratejiler geliştiriyor, erkekliği "sürdürme telaşı" bu karakterlerde nasıl ortaya çıkıyor? Böylece nasıl (yeni, örneğin madun veya işbirlikçi vs.) bir erkeklik inşa ediliyor (veya edilmiyor/edilemiyor)? Sakatlığı kabullenen (veya kabullenemeyen) erkek nasıl bir erkekliği sürdürüyor? Cumhuriyetten günümüze sakat erkeklik inşaları edebiyatta nasıl değişim geçiriyor? Bu sorular üzerinde araştırma, beden politikalarının nasıl inşa edildiğini ve dolaşıma sokulduğunu romanlar aracılığıyla ortaya koyuyor ve Türkçe edebiyata dair yürütülen eleştirel erkeklik incelemeleri kapsamında sağlamlık belasını görünür kılarak sakatlık çalışmaları literatürüne katkıda bulunuyor.