FOUCAULT’NUN YAŞAMI SANAT ESERİ KILMA ÇAĞRISI: ‘VAROLUŞ ESTETİĞİ’

Abstract

Foucault’nun "estetik varoluş" şeklinde ifade ettiği, yaşamın sanat eseri kılınması çağrısında "kendilik kaygısı" ve parrhesia incelemeleri birbirine sıkı sıkıya bağlıdır, zira "estetik varoluş" "kendilik kaygısı" ve parrhesianın çatı kavramı gibi işler. Foucault, "estetik varoluş" önerisini şekillendirmek amacıyla hem "kendilik kaygısını" hem de parrhesiayı ayrı ayrı incelemiştir. Ancak onun hem bu kavramları ele alış biçimine ve değerlendirmesine hem de "estetik varoluşun" işleyişine dair bir dizi eleştiri yöneltilir. Bu eleştirilerden ilki; Foucault’nun "kendilik kaygısı" ve parrhesiayı bağlı bulunduğu ilkeden ayırarak incelediğine dair bir eleştiridir. İkincisi; önerdiği "kendilik kaygısı" etiğinin bir ilkeye sahip olmadığı yönündedir. Üçüncüsü ise; "estetik varoluştaki" estetiğin yeterli düzeyde belirlenmediği ve bu sebeple de "estetik varoluşun" işleyişinin belirsiz bırakıldığına dair bir eleştiridir. Bu üç eleştiri alt alta sıralandığında onun sanat eseri olarak yaşam fikri belirsiz kalmış gibi görünmektedir. Bu metinde, eleştirileri de göz önünde bulundurarak, "estetik varoluşun" altında işleyen "kendilik kaygısı" ve parrhesianın Foucault tarafından hangi ilkelere bağlandığını belirlemeyi ve onun yaşamı sanat eseri kılma çağrısını değerlendirerek açık hale getirmeyi amaçlıyorum.

The call of making life a work of art that Foucault has articulated as "aesthetic of existence", in which his investigations of "the care of self" and the parrhesia are strongly connected. Because these two concepts can be brought under of "aesthetic of existence". In order to form the "aesthetic existence", Foucault has investigated "the care of the self" and parrhesia separately. However, he has been criticized for how he evaluates these concepts and the way of the process of "aesthetic existence". The first of these criticisms is a criticism that Foucault examines "the care of the self" and parrhesia by separating them from the principle to which they belong. Secondly, Foucault’s ethics which he relies on "the care of the self" does not have a principle. Thirdly; it is a criticism that ‘aesthetics’ in the aesthetic existence is not determined sufficiently and therefore the operation of "aesthetic existence" is left unclear. When these three critiques were lined up one by one, his idea of life as a work of art seems to have remained vague. In this article, my aim is to determine the principles by which Foucault is bound by "the care of the self" and parrhesia functioning under "the aesthetic existence" and to make it clear by evaluating his call to make life as a work of art.