"Magnetic Voice": Resonance and the Politics of Art

Abstract

The article investigates what I conceptualize as the "magnetic voice" in reference to Voiceof My Father (2012) by Zeynel Doğan and Orhan Eskiköy as well as the audio-visual artworks bySarkis, Kutluğ Ataman and Dilek Winchester. The "magnetic voice" is considered as an excess,as a 'surplus sign" in the horizon of the visible and at the edge of the audible. Concerned withthe aesthetic, performative, and political significance of the voice as sound-beyond-language,the discussion is centered on the agency of the silenced voice as an attempt to pin down the disciplined/disciplining voice and to hear repressed and silenced voices.

Makale, önerdiğim "mıknatıs ses" kavramıyla Zeynel Doğan ve Orhan Eskiköy’ın Babamın Sesi (2012) filmi ile Sarkis, Kutluğ Ataman ve Dilek Winchester’ın görsel-işitsel sanat çalışmalarını incelemektedir. "Mıknatıs ses" kavramı yoluyla ses görünür olanın ufkunda, işitilebilir olanın sınırında beliren bir fazlalık olarak, bir "artık bir gösterge" olarak ele alınır. İnsan sesinin dilin ötesinde bir ses olarak estetik, "performatif ve politik gücüne odaklanıldığı tartışmada temel izlek terbiye eden/terbiye edilmiş sesi saptamak ve bastırılmış, sessizleştirilmiş sesleri dinlemektir.