Ayaz İshak ’nin "Heyat Yolında" (Hayat Yolunda) Piyesinde İyilik ve Kötülük Kavramları

Abstract

Ayaz İshakî [İdilli] (d. Kazan 1878-ö. Ankara 1954) gazeteci, roman, öykü ve tiyatro yazarıdır. Ulusal Tatar Tiyatrosu’nun kuruluşuna önemli katkıları olmuştur. 1917 yılındaki Bolşevikİhtilâli’nden sonra, ülkesi Rusya’yı terk etmiştir. Uzun yıllar Fransa, Almanya ve Polonya gibiülkelerde yaşamıştır. İkinci Dünya Savaşı (1939-1945) başlayınca, Varşova’dan Türkiye’ye gelmiştir. Bu sürede pek çok eser vermiş, gazete ve dergi çıkartmıştır. 1946 yılında "Hayat Yolunda"isimli bir tiyatro eseri yazmıştır. Piyesin konusu, İstanbul’da yaşayan Altınbay Ailesi’nin değişen topluma uymakta yaşadığı zorluklardır. Varlıklı olmayan bu ailenin çocukları, Batılılaşmayışeklen benimsemiş ve üretmeden baba parasıyla geçinme yoluna gitmişlerdir. Piyesin olumlukarakterleri fedakâr anne ve babadır. Oyundaki olumsuz kişiler ise, özlerini inkâr eden şuursuzçocuklar ile sahtekâr damattır. Bu makalede çocukların aşırı bencillikleri, "ahlâki kötülük" olarak değerlendirilmiştir.

Ayaz Ishakî [Idilli] (b. Kazan 1878 – d. Ankara 1954) was a journalist, novelist, story writer and playwright. He had important contributions in the establishment of the National Tatar Theater. After the Bolshevik Revolution in 1917 he left Russia, his homeland and went on to live in France, Germany and Poland for many years. When W.W.II (1939-1945) broke out İshakî left Warsaw for Turkey. During this time, he published many artistic works together with newspapers and journals. In 1946, Ishakî wrote a stage play titled Hayat Yolunda (On the Course of Life). The subject of this play is the difficulties encountered by the Istanbulite Altınbay Family in adjusting to the changing ways of society. The children of this poor family only formalistically adopted westernization and opted to waste their inherited money rather than using it to make business. The protagonists in the story are the self-sacrificing parents. The antagonists are the unwitting children who deny their roots, and the family’s dishonest son-in-law. In this article, the children’s excessive selfishness is interpreted as "morally wrong".